Ik deel graag mijn ervaring in tijden van lockdown in “Mon Refuge ».
Sinds twee maanden zijn de scholen en de hogescholen allemaal gesloten door Covid-19 om de verspreiding van het virus tegen te gaan. En sindsdien zijn dus alle kinderen thuis.
Alle jongeren die normaal in het huis in Djagblé verblijven, zijn ook teruggehaald naar “Mon Refuge” om de contacten met de buitenwereld beter te kunnen controleren. De enige uitzondering daarop is Joël die naar het schrijnwerk- en aluminiumatelier blijft gaan. De scholen zijn dicht maar niet de ateliers waar een professionele vorming wordt aangeboden.
De weg tussen Mon Refuge en Djagblé is gedurende 1 maand door de militairen afgesloten. Het was bijgevolg onmogelijk om zich te bevoorraden op de markten van Avèta en Lomé. Ik was verplicht omwegen te maken langs kleine weggetjes in de brousse om die plekken te bereiken. Het was net zoals in oorlogstijd of tijdens gevangenschap waar je allerlei toeren moest uithalen om aan voedsel te geraken.
De lockdown is van kracht tussen 20 uur en 6 uur. Tijdens die periode mag niemand de straat op.
In “Mon refuge” hebben we alle contact met de buitenwereld verbroken. Alleen het personeel mag naar buiten om boodschappen te doen. We hebben een plaats voorzien om handen te wassen en maskers met huishoudrol gemaakt voor de kinderen.
De kinderen de hele dag thuis hebben is een grote moeilijkheid. Normaal zijn ze thuis vanaf 12.30. We moeten nu dus in shiften werken want we hebben te weinig personeel om de bezetting 24 uur op 24 te garanderen.
Maar er zijn ook positieve kanten aan heel dit gebeuren: we gaan terug naar de basisprincipes van het leven in groep, we werken op het veld in plaats van een tractor te huren, we organiseren herhalingssessies in de hoop dat de scholen dit jaar nog terug opstarten en we leren aanvaarden dicht op elkaar te leven en af en toe wrijvingen te hebben.
Het dagelijkse leven beheren is een uitdaging maar gelukkig hebben we de ervaring van de zomerkampen waar de groepen groter zijn.
De lockdown die de sluiting van de scholen inhoudt evenals de avondklok betekent ook dat de stilte ver te zoeken is. 42 kinderen die de hele dag opgesloten zijn dat betekent veel geroep, veel geloop en veel kattenkwaad. De slimsten slagen erin om aan het toezicht te ontsnappen zodra je de rug maar even draait. We moeten leren omgaan met te veel tijd en de verveling die ermee gepaard gaat.
Meer dan een maand hebben we moeite gehad de maaltijden te verzorgen maar dat lukt nu beter.
We leven natuurlijk ook met de angst dat er een uitbraak zou kunnen zijn omdat we met zovelen samenleven. Maar we zijn er ons van bewust dat deze situatie voorbij zal gaan en we behouden dus onze glimlach en onze levensvreugde terwijl we ook elke dag denken aan de mensen die besmet zijn door het virus.
We blijven hopen dat we geen grote uitbraak zullen meemaken.
De Heer is onze herder 🙏🏽😊